Ik zit stil in een hoekje en kijk van een afstand naar de twee mensen die daar tegenover elkaar zitten. Het is een van die bijzondere momenten waarop ik als begeleider coachstudenten mag waarnemen tijdens een oefenmiddag. De een met een vraag en een verlangen om duidelijkheid over die vraag te krijgen. De ander die zich als coach inzet om die ander met hart en ziel te begeleiden.
Ik kijk naar de energie tussen deze twee mensen en voel het voorzichtig aftasten van de coach om de essentie van de vraag te doorgronden. Ik voel vooral ook het non-verbale contact, waarin twee zielen zich op elkaar afstemmen en verbinding zoeken.…. Het is als een dans waarin verlangen en mededogen elkaar treffen en de weg openen naar vertrouwen en openheid.
Langzaam vang ik ook flarden van het gesprek op.
Je voelt je daar ellendig over. Kun je vertellen waarom het je zo raakt?
Het is even stil. Dan begint de cliënt aarzelend te vertellen. Ik zie de bewegingen van haar handen. Ik zie hoe zij het ene moment druk en boos aan het gebaren is. Het andere moment voel ik haar verdriet en de pijn en zit zij ineengedoken als een kwetsbaar kind.
De coach luistert rustig. Hij is duidelijk betrokken bij het verhaal, maar onderbreekt haar niet. Hij geeft haar alle ruimte om haar verhaal te ervaren en om er haar woorden aan te geven. Hij voelt misschien de pijn of de herkenning van het verhaal bij zichzelf, maar luistert met aandacht en zonder oordeel. Hij luistert ook vanuit mededogen, waarin respect en compassie voor het wezen van de ander tot uitdrukking komen.
Ik merk dat deze vorm van aandachtig luisteren iets teweeg brengt. Er gebeurt iets op energetisch niveau dat de ander tot leven brengt. Zoals een bloem tot volle bloei komt als hij water krijgt. Zo is aandachtig luisteren de voeding om de ander te openen en tot expressie te brengen.
Het gesprek gaat verder. Wat kun jij morgen anders kunnen doen om je leven meer inhoud te geven?
De cliënt reageert enthousiast. Komt met ideeën en geeft uitdrukking aan haar verlangens. Zij komt tot leven…
