Ik luister naar wat je zegt. Met aandacht ben ik bij jou. Ik ben één en al oor.
Ik hoor je woorden met mijn oren. Ik hoor de pijn en het verdriet met mijn hart.
Ik hoor het verlangen in je stem. Met al mijn zintuigen hoor ik jou. Ik ben één en al oor.
Kan ik jou werkelijk horen, puur zoals je bent? Zonder dat jouw woorden als een echo weerkaatsen tegen mijn ervaringen, mijn opvoeding, cultuur en mijn overtuigingen? Kan ik je wel horen, zonder dat jouw woorden vervormen tot wat ík er van vind?
Want voordat ik het besef, heb ik al een mening over wat je zegt. Ik ben het met je eens of misschien ook niet. Ik denk al na over wat ik je straks wil gaan antwoorden en voordat ik het weet luister ik niet meer echt naar jou. Ik hoor je niet meer. Ik ben alleen nog bezig met mijn eigen verwachtingen, overtuigingen en ideeën. Ik ben alleen bezig met mijn eigen waarheid.
Waarom kan jij niet gewoon jou zijn en waarom kan ik je niet horen zoals je bent. Zonder dat ik je wil veranderen of zonder dat ik je gedrag afwijs.
Als ik stil ben en mijn ratio loslaat. Als ik stil ben en mijn ego loslaat. Dan voel ik dat ik achter jouw woorden verbinding maak met jouw ziel. Ik kan het niet verklaren en heb er geen woorden voor. Deze verbinding met jou te ervaren is van een ontroerende betekenis.
Ik luister naar jou en hoe dieper het luisteren gaat, hoe meer ik val in jouw ziel. Hoe meer ik jou ervaar in jouw Zijn. Puur en authentiek.
Als ik naar jou luister en ik ben één en al oor, dan kom ik ook bij mezelf. Dan kom ik ook in verbinding met mijn eigen ziel. Ten diepste raak je daar ook mij en ervaar ik mezelf in wie ik in essentie ben.
En daar, waar wij elkaar ontmoeten, ligt een schat. Het heeft geen naam. Het heeft geen woorden en toch is daar de plek waar we beiden moesten zijn.
