Vaderdag…
Ik was gek op mijn vader. Hij misschien ook op mij, mijn zusjes, mijn broer. Alleen kon hij het ons niet vaak laten zien. Hij was getraumatiseerd in de oorlog en in de periode waarin wij opgroeiden was je vooral ‘gek’ als je daar hulp voor zocht. Vaders moesten geld verdienen, in een economisch zware tijd. Hij zorgde voor een goed huis en voldoende inkomen. Rond mijn 5e werd hij chronisch ziek. Hele dagen thuis. Hij raakte meer en meer in zichzelf gekeerd, onbereikbaar, met voelbare spanning.
In deze tijd is er zoveel meer bekend over de werking van het brein, met haar automatische vlucht, vecht of bevriesreacties èn haar vermogen weer te (leren) verbinden, met jezelf en met anderen. En juist ook in deze tijd is het zo nodig dat we beschadigende ervaringen, aannames en emoties kunnen aankijken en gepaste ruimte geven om te helen.
Als mens en ook als coach kun je hieraan bijdragen. Door te leren ‘aanwezig te zijn’ bij ongemak, zonder te gaan adviseren of in tegenoverdracht te schieten. Door interventies te doen, die de coachee helpen het contact met zichzelf te behouden of te herstellen en vandaar uit eigen antwoorden te vinden. Zodat hij of zij het contact met de ander, het andere weer kan herstellen.
Linda Doornweerd, juni 2021
