Ja, ik ben coach! Er gebeurt iets vreemds dat nergens in boeken te vinden is of te leren is. Het is iets wat je als coach zo maar kan overvallen in het contact met de ander.
Ik ervaar soms zomaar tijdens een gesprek een hechte en warme verbinding met de ander. Een verbinding die oprecht en integer is. Alsof ik iets in mezelf overstijg, waarbij ik voorbij ga aan het uiterlijk of gedrag van die persoon. Het maakt me niet meer uit of ik me stoor aan het gedrag van die ander of dat iets me irriteert aan die ander. Ik kijk er als het ware overheen of doorheen en zie alleen de pure mens, de unieke persoon, die wellicht net als ik worstelt met zijn aardse bestaan.
Het contact met deze pure mens achter de mens ontroert me altijd zeer. Het lijkt of ik me er op een bijzondere manier mee verbonden voel. In dit diepe contact valt het besef van jou en mij weg. Alsof die ander opgaat in mezelf en er nog slechts één wezen overblijft.
Ik ervaar dit, terwijl ik toch heel erg bij mezelf blijf. Ik ga niet op in die ander. Sterker nog ik voel een kracht in mezelf waarmee ik opgelicht wordt en naar een bijzondere hoogte van alertheid en authenticiteit wordt gebracht.
In die scherpte ervaar ik de ander helder en duidelijk. Ik zie dan soms opeens waar de oorzaak van de pijn kan liggen of waar de diepere oorzaken liggen van het probleem van die persoon. Een dergelijk gevoel gaat meestal gepaard met emotie. Het is alsof ik even de diepte van die pijn of dat probleem ervaar en het in mezelf voel resoneren. Het raakt dan vast ook aan oude en herkenbare pijn in mezelf.
Deze verbinding ervaar ik als een bijzonder gevoel van intimiteit. De ander staat ego-loos voor me. Naakt en onbeschermd. En ik sta daar ego-loos tegenover. Hoe is het mogelijk, vraag ik me soms af, dat ik dit mag zien. Het maakt me nederig en diep dankbaar om rechtsreeks in het ‘hart van de ander’ te mogen kijken.
