Utopia
Het eiland waar alles wordt opgehelderd.
Hier kan men op vaste bewijsgrond staan.
Er zijn geen andere wegen dan de toegangsweg.
De struiken buigen door van alle antwoorden.
Hier groeit de boom van het Juiste Vermoeden met eeuwig ontwarde takken.
De verblindend simpele boom van het Begrijpen bij de bron die Ah Dus Zo Zit Het heet.
Hoe dieper het bos in, des te breder het Dal der Vanzelfsprekendheden.
Rijzen er twijfels, dan verjaagt de wind ze.
De Echo neemt ongeroepen het woord en verheldert graag de geheimen van de werelden.
Rechts de grot waar de Betekenis ligt.
Links het meer van de Diepe Overtuiging. Van de bodem maakt zich de waarheid los en komt zachtjes omhoog.
Het dal wordt gedomineerd door de Onwankelbare Zekerheid. Van haar top een vergezicht over het Wezen der Dingen.
Ondanks al deze verlokkingen is het eiland onbewoond, en de vage voetsporen die je op de kusten ziet wijzen zonder uitzondering in de richting van de zee.
Alsof men hiervandaan alleen vertrekt en onherroepelijk in het diepe onderzinkt.
In een leven dat niet te doorgronden is.
Wislawa Szymborska, Uitzicht met zandkorrel (1998)
