‘In Rusland koud koud’ schreef een dichter
na de oorlog aan een vriend. Het trauma van zijn tijd
vroeg om hinkelende zinnen.
Verschrikking verdraagt geen correcte
grammatica, alleen ontwrichtend dialect volstaat
en bij gebrek daaraan: stilte.
Niet met zwijgen te verwarren, de stilte
waarmee herdacht wordt is een vorm van ruimte
maken. Laten klinken wat in taal
nooit begrijpelijk zal worden. De waanzin
die steeds opnieuw choqueert als hij de kans krijgt
je voor twee minuten aan te kijken.
Gedicht geplaatst in het Parool, op 4 mei 2023
