Het oude blad knispert onder mijn voeten.
In het bos waar ik loop ontwaakt het voorjaar met groene knoppen en met aarzelend lentelicht … Het is nog fris. Ik adem de koele lucht in, waarin de geur van het verlangende nieuwe leven al merkbaar is. Een merel volgt eigenwijs zijn weg tussen de bladeren op de grond.
Ik geniet van mijn stappen en voel een respectvolle verbinding met de natuur om mij heen.
Ik merk ook wel dat ik hier loop met enige schroom. De magie van deze stilte en ongereptheid wil ik niet verstoren en bedachtzaam pas ik het tempo van mijn voetstappen aan. Ik loop als een verwonderd kind dat ademloos het nieuwe avontuur verkent en één wordt met de natuur, één met het moment.
Ik moet denken aan een verhaal uit een boek van Ton Lathouwers, een Nederlandse zenmeester, die op de bonnefooi naar Japan vertrok om daar de filosoof Masao Abe te ontmoeten. Ton voelde zich in die tijd volledig mislukt, hij was net gescheiden en zat vol met schuldgevoelens en zonder vertrouwen dat het ooit nog weer goed met hem zou komen. Hij vertelde zijn levensverhaal vol van wanhoop en verwarring in de hoop een hulpzaam antwoord te krijgen.
Het gesprek maakte een onvergetelijke indruk op hem en het antwoord was al even verrassend: ‘Je mag hier en nu op deze wereld zijn, precies zoals je bent.‘ Het waren woorden vanuit een simpelheid en een grenzeloos vertrouwen die hem raakten met tranen van ontroering.
Dezelfde ontroering voel ik als ik verder loop in het bos. Het vertrouwen hier te mogen zijn, aanvaard te zijn precies zoals ik ben en zoals ik me voel, geeft me een gevoel van thuiskomen. Alsof hiermee de dingen op hun plek vallen en er een oneindige rust en een vertrouwen ontwaakt in het leven.
Ik vertel dit verhaal van Ton vaker aan studenten in de opleiding. ‘Je mag zijn wie je bent, ongeacht wat de wereld er van vind’, is niet alleen een essentiële menselijke waarde maar heeft ook een spirituele betekenis. Ten diepste jezelf aanvaarden betekent ook de ander aanvaarden in wie hij of zij is. En iedere keer als ik dit verhaal vertel merk ik dat er iets fundamenteels in mezelf geraakt wordt.
Ik loop verder met een tevreden gevoel. Ik mag zijn wie ik ben. Ik merk dat de lente ook in mij ontwaakt ….
Ben Hoogenboom