Wie ben ik?
Er is vast wel een moment in je leven geweest waarop je deze vraag hebt gesteld: “Wie ben ik?” Het is een vraag van alle tijden waarin mensen op zoek zijn naar hun uniekheid en eigenheid en duidelijkheid willen hebben waarin zij zich onderscheiden van anderen.
Ook in coachgesprekken kom je deze vraag vaak tegen. Men voelt zich door gebeurtenissen in het leven afgescheiden van zijn kern of essentie en vraagt zich af: Wie ben ik nu eigenlijk?
Mooi om daar even op door te filosoferen. Als je tenminste even tijd hebt…
We kunnen natuurlijk het antwoord zoeken aan de buitenkant. Zo kun je ‘wie je bent’ afmeten aan je status, je baan of je bezittingen. De manier waarop je je kleedt, de inrichting van je huis of de grootte van je auto. Het kan ook zijn dat sociale contacten, je vrienden, partner of kinderen, bepalend zijn voor jouw gevoel van Zijn. Ook jouw afkomst en je levenservaringen kunnen bepalen hoe je in het leven staat en hoe je over jezelf denkt. Maar is dit werkelijk wie je bent?
Misschien heb je een prachtig CV waarin alle informatie over jezelf en al je talenten beschreven zijn, maar toch kom je er achter dat ook jouw CV geen bevredigend antwoord geeft op de vraag wie jij bent.
Tja dan zijn we zo langzamerhand uitgepraat en lijkt het alsof we het niet meer weten. En toch blijft er nog steeds een knagend verlangen naar wie we werkelijk zijn.
Het lijkt alsof we voor een innerlijke muur staan. Niet weten wat daar achter is en toch het gevoel hebben dat daar en alleen daar het antwoord te wachten ligt. Dit moment, deze vertwijfeling, deze eenzaamheid, dit niet meer weten, is al in vele boeken beschreven. Het wordt ook wel de ‘poortloze muur’genoemd, omdat elke rationele of intelligente oplossing om binnen te komen ontbreekt en alle standaardmethoden niet helpen.
Er moet toch een manier zijn om verder te komen of een Goeroe die ons de weg wijst? Elke poging om onze uniekheid en essentie te benaderen lijkt ook hier weer te stranden.
Het doet me denken aan het klassieke Zen-verhaal over de vlinder die gevangen is geraakt in een torenklok. Hij vliegt zich eindeloos te pletter tegen de bronzen wand van de klok in een poging om eruit te komen. Tenslotte is hij zo uitgeput dat hij zich laat vallen…de oneindige vrijheid tegemoet. Alles weerhoudt ons ervan om ons volledig over te geven en te vertrouwen op het leven. De moed te hebben om te vallen: onze unieke vrijheid tegemoet…
Dit vertrouwen komt ook zo mooi tot uitdrukking in het lied dat gezongen wordt in het Cirque du Soleil: Let me fall.… ‘ Laat me maar vallen, houd me niet tegen…Degene die ik ben wacht op moed, want datgene dat voor mij bestemd is zal me opvangen….’
Dit lied raakt me altijd weer omdat het zeker in deze tijd, waarin angst en onzekerheid regeert, een beroep doet op een ongelooflijk diep vertrouwen dat feitelijk op niets is gebaseerd. En toch ligt juist daar de bron van wie we zijn en van onze ongelooflijke kracht: Let me fall
Ben Hoogenboom