Ik herinner mij een gesprek met een goede vriend op maandagmorgen.
Mijn vriend heet toevallig ook Ben. Hij is mijn coach die ik graag bezoek als ik behoefte heb om weer eens diepgaand over de dingen van het leven te praten. Hij heeft niet geleerd voor coach. Toch weet hij mij altijd op een bijzondere manier te raken.
Die maandagmorgen stelde hij mij de simpele vraag ‘hoe is je weekend geweest’? Ik merkte dat dit niet zo maar een algemene vraag was die ik met een clichématig antwoord kon afdoen.
Die vraag kwam namelijk uit zijn hart en was werkelijk van een diepgaande belangstelling voor mijn persoon. Daarmee raakte hij ook mijn hart en voordat ik het wist, vertelde ik hem honderduit over de dingen die mij het meest bezig hielden en beroerden.
Hij weet ook goed te luisteren. Ik merk dat mijn woorden bij hem een weerklank vinden op een bodem waarop ze zonder oordeel worden ontvangen en geaccepteerd. Zijn luisteren is als een constante uitnodiging om uiting te geven aan die zaken die voor mij wezenlijk belangrijk zijn.
Raken en geraakt worden
Mijn vriend heeft mij op een of andere manier bezield. Iets in mij wakker gemaakt, waardoor ik coaching heb ervaren als het ‘raken en geraakt worden’. Het raken van elkaars ziel. Alsof er los van de woorden een contact ontstaat op zielsniveau, waarin er geen verschil meer lijkt te zijn tussen de coach en de cliënt. Het lijkt alsof er in die ruimte als vanzelf inzichten ontstaan en er spontaan antwoorden opkomen over belangrijke levensvragen.
Ja, ik wil als coach in mijn ziel geraakt worden. Dat bracht mij er toe om coach te willen zijn.
Dat raken is vooral ook spannend. Je weet niet wat je tegenkomt in de schimmige spelonken van je eigen ziel. Het is ook een overgeven aan wat komt. Loslaten van verwachtingen en doelstellingen. Je mee laten nemen door wat het moment je te bieden heeft en er op een open en intuïtieve manier in durven gaan.
Het lijkt alsof er dan iets bijzonders gebeurt. Er ontstaat een synergie in de verbinding met de cliënt. Een synergie in de verbinding met ‘het andere’. En daaruit kan ruimte ontstaan voor inzicht en groei.
Is dit dan coaching? Is coaching dan niet meer dan betrokkenheid en mededogen?
Los van alle methodische en technische bagage ben ik als coach toch vooral mijn eigen instrument. Hoezeer dit ook een worsteling kan zijn. Een voortdurende poging om mijzelf en de ander beter te leren kennen.
Ja, dát bezielt me om coach te willen zijn.
Ben Hoogenboom