Vandaag schreef ik over mijn Indonesische roots. Over mijn verlangen een bijdrage te leveren aan inclusiviteit, van black lives, van all lives. Over de machteloosheid die ik soms voel: Hoe dan? Er kwamen veel woorden en ze vertelden lang niet alles. Ik deel er een paar, opdat ze mogen groeien tot een verhaal waarin de essentie voelbaar is.

Zoekend naar wat we te doen hebben, op onze eigen vierkante centimeter. Wat is mijn rol?

Kleine of grote daden geven beweging waarvan we het gevolg op termijn vaak niet overzien. We weten niet altijd waar ze verrijken en waar ze beschadigen, hoe ze bijdragen aan de kringloop van groei en verval. Het enige dat we kunnen doen is zo bewust mogelijk in de richting bewegen die ons goed dunkt en daarbij open staan voor de ander.

Ik luister graag naar hart en verstand, kennis en intuïtie, naar impulsen en bedachtzaamheid. Soms lukt het om ècht contact met iemand te vinden, waar dat niet vanzelfsprekend of gemakkelijk was. Wanneer ik vanuit vertrouwen aanwezig kan zijn, ontstaat dan de zachte, onstuimige kracht, die nieuwe, lichte antwoorden naar de oppervlakte brengt.

De vleugelslag van een vlinder… de rimpeling in het water. Ze geven onze gezamenlijke toekomst vorm.