Weken hikte ik er tegen aan. Ken je dat? De drempel die voor je ligt, die langzaam maar zeker de vorm krijgt van een basaltblok? Zo’n enorm blok dat, in veelvoud, voor onze Noordzee-kust ligt. Bedoeld om de golven te breken en het kwetsbare achterland te beschermen.
Uitstellen, af laten leiden, de paniek die zich diep van binnen roert beurtelings negeren en omarmen.
Zo hou ik niet van bloggen. Nog niet. Wel vermoed ik dat ik het leuk zal gaan vinden. Dat het een mooie manier kan zijn om verbinding te maken. Maar oh, zal ik zó kunnen schrijven dat dit ook anderen inspireert? De lat ligt hoog.
Je denkt misschien: ‘Nou zeg, als dat alles is’. Of misschien: ‘Ha, dat heb ik ook!’ Wat de één gemakkelijk afgaat, daar ziet de ander als een berg tegenop. Vaak niet eens zo logisch, wel voelbaar. Soms haakt het aan bij oud ongemak. Heel persoonlijk is ze, onze eigen uitdaging. Hebben we niet allemaal iets dat we al een poos uitstellen? Af en toe wegstoppen, er overheen leven, veel te druk zijn met andere dingen?
Heb jij ook iets wat je al een poosje had willen doen? Het vraagt een zekere moed er verbinding mee te maken. Ongevraagd kunnen rusteloze gedachten en gevoelens opspringen.
Het begint met een verlangen…
Vaak lijkt mijn voornemen te groot. Ik ben er langs, er omheen en er door gelopen en er zijn heel wat verhalen ontstaan in mijn gedachtewereld. Kan ik zien, voelen, opmerken welk verlangen er diep onder mijn voornemen verstopt zit? Wat past bij dit verlangen? Wat kan ik loslaten? Als ik de verbinding kan ervaren met mijn verlangen, weet ik wat me te doen staat.
En jouw voornemen? Welk verlangen ligt daar aan ten grondslag? Misschien is er een eerste stap te vinden, waar je je gemakkelijker aan kunt verbinden. Wil je iemand om hulp vragen? Of kom je tot de conclusie dat je er toch echt verder mee wilt?
De eerste stap…. telkens opnieuw
Wat is het soms moeilijk om het klein te houden, in het hier en nu te verblijven. Wat is de allereerste stap?
Van het ene naar het andere moment bewegen, iedere keer opnieuw. Je laten voeden door de reacties uit je omgeving, de reacties in jezelf. Dwars door alle onrust heen intuïtief weten wat de volgende stap is. En de volgende. Tot je merkt dat het minder moeite kost, je uiteindelijk in een flow raakt.
Het is mijn verlangen om verbinding te voelen. Verbinding van mens tot mens, verbinding met velen die onze bewustzijnsontwikkeling een warm hart toedragen. Samenwerken. Op het niveau van de mensheid als geheel. Op het niveau waar het allemaal begint: jouw en mijn eigen bewustwording en dappere daden van groei en ontwikkeling.
Achter mijn basaltblok verzamel ik pareltjes van verhalen, schelpen vol mijmeringen, kiezeltjes met inzichten en vele zandkorrels. Ik hoop ze nog eens met je te mogen delen.
Linda Doornweerd